Allahım ben tam bir hayvanım yani ama öyle böyle değil katıksız. Aslında annemle aram hep iyidir o beni anlar hep en azından hiçbir zaman diktatör korktuğum bir anne olmadı. Ben de hep onu mutlu etmeye çalıştım hayatım boyunca. Neyse işte benim teyzeler filan oturuyoruz hep beraber konu benim tembelliğimden açıldı. Ama gören beni evde koala gibi yatan bir şey sanacak tamam bazı günler öyleyim. Off tamam yalan yok çoğunlukla öyleyim ama bazen içimden gelince temizlik de yaparım yemek de.. Allahım annem teyzemgile bir dert yanıyo gören evde mikrop üreten bir yaratık sanacak beni bu kadarı yetmezmiş gibi yılda toplam 3 ay evde olan ablamı övünce benim kafam attı. Ya kendime bile demeye korkuyorum ama ben baya baya ablamı kıskanıyorum bunun nedenleri bir sonraki yazımda anlatıcam.
Neyse işte ben anneme herkesin içinde öyle bir kızmışım ki allah belamı versin yani. Baktılar ben coştukça coşuyorum hemen konu kapatıldı. Eve geldik benim nur yüzlü annem bir anda ağlamaya başladı. Zaten hep çok hassastır resmen gözyaşları gözlerinin ucunde bekler. Ama benim yüzümden nasıl ağlıyor başladım ben de ağlamaya yetmedi kendime olan sinirimi dindiremedim saçımı başımı yoluyorum. Artık nasıl delirdiysem annem durdurdu beni. Ben hala vicdan azabı çekiyorum. Sanki annemin kalbinden silinmişim gibi geldi bi an. Sonra oturdum anneme sarılıp ağladım ağladım en son anneme yalvarırken buldum kendimi. Tabiki dayanamadı affetti hemen beni. O anda ne kadar aciz bir varlık olduğumu fark ettim. Etrafımda anne özlemi çeken arkadaşlarım varken benim yaptığım tamamen bencillikti. Kendi kendime o anda dedim ki umarım benim evladım da beni bu hale düşürür de ben o zaman annemin beni tamamen affettiğini hissederim. Yoksa hep bu anı düşündükçe vicdan azabı çekeceğimi biliyorum. Belki de annem unuttu yaptığımı. Onun kalbi böyle bir şeyi barındırmaz.
Demem o ki kıymet bilmiyorum, bilmiyoruz. Ancak onu kaybettiğimiz zaman farkına varıyoruz sevgimizin.
Annem özür dilerim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder